นางแอ่น : คน : ความทุกข์

แว่วเสียงนกนางแอ่น

ปลิวฉิวแล่นถลาลม

ดูเจ้าช่างสุขสม

อภิรมณ์บนเวหา

ล่องลอยกลางนภา

สุดขอบฟ้าอันกว้างใหญ่

เมื่อใดหนอเมื่อใด

ฉันจะบินได้อย่างเจ้า

มนุษย์ช่างขลาดเขลา

โธ่ตัวเราเศร้าหมองหม่น

เสียชาติเกิดเป็นคน

ช้ำอกตนจมกองทุกข์

แสวงหาเสพสิ่งสุข

แต่ความทุกข์มิห่างหาย

ถึงแม้นหากชีพวาย

ขออย่าได้ลืมทำดี

+++++++++++++++++++++

แหงนมองนกนางแอ่นสองตัวบินโฉบฉิว ในขณะกำลังรำพึงรำพันถึงความทุกข์

ว่าแล้วก็คว้า2Bออกมานั่งขีดเขียนเพื่อระบาย

มอบแด่..เจ้านกน้อยผู้มีชีวิตอันน่าอิจฉา

น่าแปลกที่อุตส่าห์ได้เกิดเป็นคน..ยังมานั่งอิจฉานก // 7นาฬิกา พุธที่ 25 มิถุนายน 2551 บนชั้นที่14 ห้องพักแถวลาดพร้าว