แว่วเสียงนกนางแอ่น
ปลิวฉิวแล่นถลาลม
ดูเจ้าช่างสุขสม
อภิรมณ์บนเวหา
ล่องลอยกลางนภา
สุดขอบฟ้าอันกว้างใหญ่
เมื่อใดหนอเมื่อใด
ฉันจะบินได้อย่างเจ้า
มนุษย์ช่างขลาดเขลา
โธ่ตัวเราเศร้าหมองหม่น
เสียชาติเกิดเป็นคน
ช้ำอกตนจมกองทุกข์
แสวงหาเสพสิ่งสุข
แต่ความทุกข์มิห่างหาย
ถึงแม้นหากชีพวาย
ขออย่าได้ลืมทำดี
+++++++++++++++++++++
แหงนมองนกนางแอ่นสองตัวบินโฉบฉิว ในขณะกำลังรำพึงรำพันถึงความทุกข์
ว่าแล้วก็คว้า2Bออกมานั่งขีดเขียนเพื่อระบาย
มอบแด่..เจ้านกน้อยผู้มีชีวิตอันน่าอิจฉา
น่าแปลกที่อุตส่าห์ได้เกิดเป็นคน..ยังมานั่งอิจฉานก // 7นาฬิกา พุธที่ 25 มิถุนายน 2551 บนชั้นที่14 ห้องพักแถวลาดพร้าว
1 comment:
ชอบที่แต่งนะ
แต่บางทีนกอาจอยากอยู่หยุดบิน มีที่พักพิงเป็นหลักแหล่งไว้หลบแดดหลบฝน ไม่ต้องเที่ยวบินไปมาเฉกเช่นมนุษย์เราก็ได้
สู้ๆน้า ความทุกข์อยู่กับเราไม่ได้นานหรอก :)
เตย
Post a Comment